Samenvatting
Directe elektrische stimulatie van corticale en subcorticale structuren wordt in toenemende mate gebruikt tijdens hersenoperaties om de kans op neurologische uitvalsverschijnselen te verkleinen en de tumorresectie te maximaliseren. De methode is de klinische gouden standaard voor functielokalisatie, maar kent een aantal praktische en methodologische tekortkomingen. In dit artikel wordt de methode kritisch beschouwd. De resultaten van directe elektrische stimulatie dienen te worden geïnterpreteerd in het licht van nieuwe neurocognitieve modellen. Hierin zijn hersenfuncties gerepresenteerd in neurale netwerken die zijn gedistribueerd over meerdere hersengebieden. Het klinische nut van directe elektrische stimulatie dient beter wetenschappelijk te worden onderzocht.
(TIJDSCHR NEUROL NEUROCHIR 2015;116(2):87-95)
